Verlaten landschappen en meteorologische verschijnselen, ruïnes van utopische architectuur. Droogjes gefotografeerde mineralen of ingetogen en raadselachtige beelden van zijn kinderen. De wereld die Geert Goiris in zijn foto’s schept, lijkt op het eerste gezicht heel uiteenlopend. Fotografie, van oudsher een medium dat de voorbije tijd registreert, verandert onder handen van Goiris in een medium dat de toekomst lijkt teweer te geven.
Afgelopen maand sprak hij met Ernst van Alphen in Galerie Onrust over zijn werk. Het gesprek ging over analoge fotografie en het belang van verwachting; over de overlap tussen enscenering en registratie, over verhalen maken. Zitten die in de foto zelf? Of spelen die zich toch eerder af in het hoofd van de toeschouwer? Ze bespraken het informatietekort in een foto en de uiteenlopende presentatievormen die Goiris inzet. Maar het werd bovenal een gesprek over tijd, hét materiaal van de fotograaf bij uitstek. De uitgestrektheid van de tijd en de relatie tussen tijd, fantasie en herinnering. Goiris: “Ik ben gefascineerd door tijdschalen die het menselijke overstijgen.”
Esther Darley
