Op 6 september van 17.00 tot 19.00 uur opent Bichos door Kasper Akhøj bij Ellen de Bruijne Projects.
In zijn nieuwe serie werken getiteld Untitled (Bichos) (2024) documenteert Kasper Akhøj het wekelijkse conserveringsprotocol voor Lygia Clarks Bichos, ook bekend als Critters, een serie scharnierende, instabiele sculpturen die vanaf 1959 door de Braziliaanse kunstenaar in aluminium zijn gemaakt. Untitled (Bichos) omvat een reeks analoge zwart-witfoto’s, door de kunstenaar met de hand afgedrukt, die in de zomer van 2024 zijn genomen in de conserveringslaboratoria van de Pinacoteca de São Paulo, waar Clarks Bichos werden tentoongesteld in de expositie Lygia Clark: Project for a Planet.
Met Untitled (Bichos) zet Akhøj zijn praktijk voort waarin hij de geschiedenis en theorie van het modernisme uit het midden van de twintigste eeuw compliceert door de processen van behoud, verplaatsing, replicatie en verandering te documenteren, waardoor kunstwerken, architectuur en design door de tijd heen worden overgedragen.
In Welcome (To The Teknival) (2008-2017) volgde Akhøj de transformatie van de villa E.1027, ontworpen door architect Eileen Gray, gedurende een periode van negen jaar waarin de villa een uitgebreide conserveringsbehandeling onderging, inclusief het verwijderen van graffiti en het herstellen van muurschilderingen die door architect Le Corbusier op de witte muren van Gray’s gebouw waren aangebracht. Maar terwijl eerdere werken, zoals Welcome (To The Teknival), draaiden om thema’s als replicatie en auteurschap, richt Untitled (Bichos) zich op het gebruik van objecten als doel op zich.
De Bichos markeren een moment in Clarks carrière waarop zij conventionele vormen van schilderkunst en beeldhouwkunst achter zich liet en zich in plaats daarvan richtte op een kunstvorm die participatie centraal stelde. Bedoeld om te worden gehanteerd en gemanipuleerd door bezoekers van tentoonstellingen, bereidden de Bichos de evolutie van Clarks praktijk voor naar een vorm van psychotherapie, gericht op groepsinteracties en het gebruik van relationele objecten, na haar verhuizing naar Parijs in de jaren ’70.
In Untitled (Bichos) zet Akhøj het reparatieproces dat voor de sculpturen al dan niet bedoeld was, tegenover het onderhoudswerk aan de sculpturen zelf, dat noodzakelijk is door de constante omgang met deze werken tijdens tentoonstellingen. Zo vestigt het werk de aandacht op de manieren waarop de functies van collectie, conservering en presentatie worden onderhandeld in moderne kunstmusea, en hoe deze onderhandelingen vaak neerkomen op een verdeling van zorg.
In de aangrenzende ruimte van de galerie presenteert Akhøj Abstracta (2007–), een diaprojectie die zijn onderzoek documenteert naar de socio-economische en politieke geschiedenis van het displaysysteem met dezelfde naam. Abstracta werd ontworpen door de Deense ontwerper Poul Cadovius (1911–2011) voor de Internationale tentoonstelling van 1960 in Brussel als een modulair systeem dat bijna oneindig kon worden uitgebreid. Hoewel het systeem in het Westen slechts matig succesvol was, werden ongeautoriseerde versies van Abstracta zonder medeweten van de ontwerper geproduceerd in China en later verkocht in Joegoslavië, waar ze vanaf de jaren ’70 gedurende een periode van 30 jaar overal in winkels en openbare instellingen te vinden waren. Terwijl de modulariteit en reproduceerbaarheid van Abstracta wellicht aansloten bij socialistische economische principes of de communistische verbeelding, of beide, is het patent op Abstracta inmiddels aangekocht door een Amerikaans bedrijf, wat een nieuw hoofdstuk in de geschiedenis van het systeem inluidt.
Kasper Akhøj (geboren in 1976 in Kopenhagen, Denemarken) studeerde aan de Städelschule in Frankfurt, Duitsland, en aan de Koninklijke Deense Kunstacademie in Kopenhagen. Kasper Akhøj voltooide het Whitney Independent Study Program in New York in 2009. Akhøjs vaak essayistische werken worden gekenmerkt door wat men conceptuele storytelling zou kunnen noemen. Ze zijn gebaseerd op zijn consequente documentatie van objecten uit vergeten kunst-, design- en architectuurgeschiedenissen, evenals de instellingen die deze objecten bewaren. Akhøjs onderzoek beslaat lange periodes en vaak hebben zijn processen een bijna organische relatie met tijd. Hij leent methoden van antropologen en historici, maar zijn commentaar is gericht op de huidige omstandigheden, waarbij soms elementen van fictie binnendringen in het documentair materiaal. Hij legt de nadruk op het specifieke en persoonlijke – concreet geleefde geschiedenis – en vermijdt geopolitieke simplificatie. De werken worden zo subjectieve uitspraken, die vertrouwen op, maar ook een uitdaging vormen voor, historische gebeurtenissen.
