De onderstroom
De sferische schilderijen van Julius Stibbe zijn onmiskenbaar het werk van een gevoelsmens. Kijk alleen maar naar de gebruikte kleuren, naar het effect of de richting van de verf, naar een welgeplaatst stipje of volg het traject dat het licht aflegt. Ieder schilderij bevat hints en aanwijzingen zonder dat het een puzzel is, want de kunstenaar volgt die indicaties soms eveneens. Net zoals muzikanten niet persé weten waar het nummer over gaat op het moment van schrijven, weet Julius Stibbe dat evenmin altijd. Zijn vertrekpunt is het leven nemen zoals het komt. De mooie en de lelijke dingen, de lichte en de zwarte aspecten, het verhevene en het doodgewone. Universele thema’s, alle ups-and-downs die iedereen wel meemaakt.
Eigenlijk is het jonge oeuvre van Julius Stibbe een soort dagboek. Alles wat hij meemaakt en voelt komt erin terecht. Nu eens in de vorm van een maalstroom aan emoties en gedachten, dan weer als een afgebakend helder moment. Welbeschouwd zijn de schilderijen een soort barometers die de stemming van de dag weergeven. Een schilderij kan gaan over het verlies van zijn vader, over rouw, verdriet, eenzaamheid of stuurloosheid, het proces van weer familie worden met elkaar, een zomerliefde of juist het loslaten van een geliefde, een vakantie in Italië, een prachtige plek op Bali, de energie tussen twee mensen, het nachtgevoel of de maandagochtend. Maar even zo vaak heeft hij geen idee meer wat de directe aanleiding was en evoceert het schilderij een fluïde gevoel. Dit is dan ook pure gevoelsschilderkunst.
Na aanvankelijk vrij beeldend te schilderen met herkenbare elementen, gooide Julius Stibbe in 2022het roer om en ging onversaagd de abstracte schilderkunst verkennen. Hij stortte zich op de formele kant van het métier en stelde de handeling van het schilderen centraal. Eens de schilderkunst hem vele hoeken van de kamer had laten zien, heeft sinds 1,5 jaar het persoonlijke, intieme en de kwetsbaarheid opnieuw zijn opwachting gedaan. Sindsdien beweegt Julius Stibbe zich heen en weer tussen abstractie en sentiment. Doordat zijn werk voortdurend de lijn tussen die twee polen bewandelt zit een werk soms dikker in de emotie of juist gaat het juist meer over vorm, kleur en de lol van het schilderen.
De zware olieverfgeur van deze pasteuze, emotioneel geladen abstractie komt je direct tegemoet. De verf is copieus aangebracht met een paletmes. Lekker plamuren. In die mate dat sommige gedeelten pas over een paar jaar droog zullen zijn. Hier en daar vallen verflagen samen met emotionele lagen. Die dikke lagen verf versterken namelijk in sommige schilderijen de emotionele portee en veroorzaken bijvoorbeeld een beklemmend gevoel, een gebrek aan zuurstof, licht en ruimte. In andere schilderijen zit achter die pasteusiteit geen grotere gedachte dan eenvoudigweg het verfplezier. Er wordt gevarieerd met de textuur en structuur van de verf, met de richting van de kwaststreek. Een geribbeld deel staat naast een glad stukje, een horizontaal structuurtje contrasteert met een verticaal structuurtje en een vlakje dat vet in de verf zit, grenst aan een schralere vorm. Nu en dan haalt hij met schuurpapier hele laagjes weg om licht terug te laten komen. Al experimenterend schurkt Julius Stibbe bij tijd en wijle tegen de wansmaak aan. ‘Pesten of plagen’ noemt hij dit zelf.
Julius Stibbe is sterk in stipjes en ogen. Een onbedoelde serie die hij rond zijn afstuderen is begonnen, is die van de twee gezichten. Af en toe duikt er weer zo’n schilderij of ontmoeting op. Het zijn veelal sobere voorstellingen met niet veel meer dan twee koppen tegen een achtergrond. Twee wel geplaatste stipjes als ogen zetten het geheel op scherp. Twee personen die elkaar aankijken, al is niet uitgesloten dat achter sommige koppen meerdere mensen schuilgaan. In de blik wordt van alles uitgewisseld. Zachtheid, liefde maar soms is de spanning om te snijden. Die stipjes blijken bij nader inzien ook op vormen op te duiken die in eerste instantie helemaal niet op koppen lijken maar dat misschien toch zijn. Stipje, oog of zon is een favoriet motief van deze intuïtieve schilder.
tekst: Nanda Jansen
