Digitale kunst associeer je al snel met software, beeldschermen en internet. Maar Digital Deluge toont juist de verrassende diversiteit en ontwikkeling van deze kunststroming. Sommige kunstenaars vieren met hun werk de eindeloze mogelijkheden die de digitalisering heeft voortgebracht, andere onderzoeken juist de gevolgen daarvan op de samenleving. De titel van de tentoonstelling, naar een werk van Noor Nuyten, refereert aan de onophoudelijke stroom digitale informatie, die onze blik op de wereld voorgoed heeft veranderd.
De tentoonstelling neemt het werk van Peter Struycken als uitgangspunt. Als ‘vader van de digitale kunst’ in Nederland was hij een van de eerste kunstenaars die vanaf eind jaren zestig de computer gebruikten voor hun werk. In de jaren negentig, tijdens de opkomst van het internet, kwam die digitale kunst in een stroomversnelling. Jan Robert Leegte, Rafaël Rozendaal, Constant Dullaart en Harm van den Dorpel zijn pioniers op het gebied van de internetkunst en voor hen is het digitale niet alleen een medium, maar ook een onderwerp. Zo ziet Rozendaal abstracte patronen in de interfaces van websites en van de screenshots daarvan laat hij wandkleden weven. Leegte zet de informatiestroom die het internet genereert om in meditatieve beelden, terwijl Dullaart zich juist als een soort digitale archeoloog op de geschiedenis en de impact van het medium richt. Dat de kunstenaar zichzelf met algoritmes op den duur buiten spel kan zetten laat Van den Dorpel onder meer zien in NFT’s, waarvan de uitkomst ook voor hemzelf verrassend blijft.
Ook Sarah Księska en Jen Liu richten zich op de digitale wereld en waar deze toe leidt. De delicate schilderingen van Księska ontstonden als schetsen op het scherm; door de gladde aluminium ondergrond geven ze de indruk van een ongrijpbare tussenwereld. Liu verbeeldt op cartooneske wijze hoe we tussen schermen en computers verstrikt raken. Dat kunst uit dit digitale tijdperk niet per definitie virtueel is, blijkt onder meer uit het werk van Noor Nuyten en Saskia Noor van Imhoff. Voor Van Imhoff is het digitaliseren van geluidsgolven een archiveringsmethode, waarmee ze tegelijkertijd een raadselachtig beeld oproept. Nuyten daarentegen visualiseert onze relatie met digitale apparaten door de energiegolven van onze aanraking om te zetten in een esthetische sculptuur.
Met kunstwerken van: Harm van den Dorpel, Constant Dullaart, David Jablonowski, Jan Robert Leegte, Saskia Noor van Imhoff, Jen Liu, Noor Nuyten, Rafaël Rozendaal en Peter Struycken.
