Voor de tweede tentoonstelling in de Encounters-serie presenteert Bernice Nauta meerdere video’s en enkele tekeningen, ingelijst in gerecyclede onderdelen van scanners. De presentatie is deze week te bezichtigen tijdens de reguliere openingstijden. Daarnaast is de kunstenaar donderdagavond 7 november van 18.00 tot 20.00 uur aanwezig.
De korte films maken deel uit van een onderzoeksproject van Bernice Nauta naar de figuur van de stuntdubbel. De stuntdubbel is een zichtbaar maar onzichtbaar lichaam, een grotendeels ongecrediteerde werker op de set die gevaarlijke acties uitvoert in plaats van de ster. Sinds de jaren 1910 begonnen Hollywoodproductiemaatschappijen acteurs om te vormen tot “sterren” om hun waarde op en buiten het scherm te vergroten. Dit mechanisme introduceerde automatisch de stuntdubbel: een vervangbaar, crashbestendig lichaam. Uit haar onderzoek concludeerde Bernice Nauta dat zij liever haar eigen stuntdubbel zou zijn, in plaats van te kiezen voor de Hollywoodeske “sterrenfabriek”-methode waarin identiteit wordt gecommodificeerd en stuntdubbels de vuile en gevaarlijke taken van het leven uitvoeren.
Cast – Non Appearance
In Cast – Non Appearance lost Nauta haar identiteit op in een acteur die haar rol speelt, waardoor ze zichzelf vanuit de positie van haar eigen stuntdubbel kan verkennen, terwijl ze in een parallelle werkelijkheid terechtkomt. Nauta herbeleeft herinneringen en scènes uit het dagelijks leven die als stunts kunnen worden beschouwd: momenten die angst, gevaar en risico met zich meebrengen.
Ditch
In het voorjaar van 2001 ging ik slootje springen met mijn vader, vlak bij het huis van mijn oma. Ik was bijna elf jaar oud. Eerst sprong hij, daarna sprong ik hem achterna. Toen ik landde, brak ik mijn enkel. Dit was de eerste keer dat ik een bot brak. Vorig jaar bedacht ik me dat de reden hiervoor moest zijn dat ik in de steek gelaten was door mijn stuntdubbel. Waarom anders zou ik een bot gebroken hebben? In 2022 ging ik terug naar de sloot en sprong ik heen en weer, in de hoop mijn verloren stuntdubbel uit te dagen om weer op te duiken.
Werken op papier
Sinds 2011 maak ik tekeningen op A4-formaat. Ik heb meer dan eens kritische opmerkingen gekregen over dit formaat. Over zijn standaardisatie. Als kunstenaar wordt misschien verwacht dat je standaardisatie uitdaagt. Dat heb ik niet gedaan. Ik houd erg van het A4-formaat. Het werd in 1922 uitgevonden. Elk mens kent het. A4 lijkt ook erg op het gemiddelde menselijke gezicht in grootte. In die zin is ook het menselijk gezicht gestandaardiseerd. A4-papier heeft relaties met veel andere objecten, zoals enveloppen, ringbanden, perforators, printers, scanners en archieven. Vooral scanners hebben de afgelopen maanden mijn aandacht getrokken. Ik vond veel afgedankte scanners op straat in Den Haag en Amsterdam. Ik heb ze verzameld en uit elkaar gehaald, waarbij ik de achterkant van de machine verwijderde. Deze werden de lijsten voor de tekeningen. De tekeningen bevinden zich binnenin de scanner en zijn te zien vanaf de ‘binnenkant’ van de machine.
