
Een spinachtige dankt zijn naam aan de sterfelijke weefster die zich uit schaamte begon op te hangen omdat ze een godslasterlijk wandkleed vol ontrouw van de goden had gesponnen. Arachne’s leven werd gered toen Minerva het touw in zijde veranderde, een materiaal dat uit haar binnenste kwam, vlak onder haar tandvlees. Ze kon deze betoverende draad nu uitscheiden om meer draperieën te maken, die haar zouden verzorgen en beschermen. Haar zijde lijkt eerst vluchtig en vergankelijk, maar als het eenmaal hard wordt, wordt het in feite zo sterk als beton, zo robuust als een ingewikkeld bouwwerk dat de loop van het leven kan veranderen.
Net voorbij dit Brutalistische complex dat de galerie herbergt, ligt een watermassa, misschien niet duidelijk genoeg om als kanaal te worden omschreven. Het is rijp voor broedende insecten zoals spinnen, verrotte planten die nieuw leven voortbrengen, macrokosmische wezens, stukjes afval, ijzer, fietsonderdelen en teer, die samenkomen in het nieuwe licht van het seizoen. Als je door dit deel van de stad zou pendelen, zou je niet weten dat het er was, tenzij je bewust op zoek ging naar het. Binnen in het voormalige gerechtsgebouw wordt onze aandacht verlegd naar dergelijke ruimtes daarbuiten, waar het ritme van de tijd en de energie van de plaats op een andere agenda staan en waar op microscopische schaal transformerende activiteiten plaatsvinden.
Maria Nolla Mateos observeert en genereert onderbrekingen in de orde en de jurisdictie van de moderne stad door intiem te werken met residuen die door het systeem dat haar creëert, worden verwaarloosd. Het is enigszins pervers om banen van katoenen tapijten in deze vreemde en verborgen poel te dompelen en ze voor ons te drogen te leggen om te bekijken en te ruiken, maar er schuilt inderdaad een aspect van schoonheid in de obscuriteit van het proces en de vergankelijkheid van het document. Terwijl de tijd langzaam verstrijkt, buiten ons gezichtsveld, muteert en geneest de materie in de geweven vezels, waardoor de textuur van de abjecte aanwezigheid donkerder wordt en de vreemdheid ervan wordt versterkt door de witte muren. Deze bijzondere aandacht voor verval wijst op een breuk binnen de westerse kapitalistische systemen van waarde, schoonheid of kennis die Nolla met haar transmutaties bekritiseert. Ze voert vaak organische gebaren uit die als huiselijk worden beschouwd, zoals balsemen, fermenteren, sterven en binden, en richt zich op zaken als zorg, verzorging en voortplanting die in primordiale behoeften voorzien.
Melanie Loureiro doet haar best om de natuurlijke omgeving opnieuw te integreren en concentreert zich op wat voor een mens de betoverende details zijn van planten en wezens die de kracht hebben om te genezen en te metamorfoseren. Door haar menselijke publiek te verkleinen tot een visuele simulatie van de macrokosmos, worden we aangespoord de habitats boven of onder ons te zien als geanimeerd en alert, helder en divers. Deze bevroren weergaven in olieverf tonen de piekfase van langzame cyclische processen, zoals hoe een rups zich opsluit in een zelfgemaakte zijden pop om te metamorfoseren tot een wezen met vleugels. De passiflora wordt niet alleen afgebeeld vanwege haar geneeskrachtige eigenschappen, maar ook vanwege haar intelligente bewustzijn van haar omgeving – Loureiro schildert de stomme functionaliteit van de bloem als zelfverdediging, waarbij zij de stippen van vlindereieren nabootst om zichzelf tegen een invasie te beschermen. Geïnteresseerd in de chemische en visuele strategieën die dergelijke wezens hebben ontwikkeld om te lokken, af te weren, zichzelf te beschermen en te overleven, respecteert Loureiro het intelligente bewustzijn van niet-menselijke wezens niet alleen als iets om te bewonderen, maar ook om van te leren. Deze lijn van denken wordt opgeroepen door Donna Harroway’s Chthulucene, waarin zij voorstelt dat mensen tentaculair zijn – andere vormen van zijn omarmen, verwantschap vinden in verschillende bewoners van de wereld, en een toekomst verzinnen waarin we teder de hiërarchieën die ons momenteel verstrikken overwinnen en oplossen.
Op de hoorbare achtergrond van een videowerk van Nolla Mateos neuriet de kunstenares een liedje van TiKTok, als een oorwurm uit het kapitalistische hol dat haar hersenen heeft geïnfecteerd. Als we POV zien terwijl ze nonchalant door het zwembad waadt waarvan de overblijfselen nu de galerie bevolken, worden we ons bewust van lussen die zich op verschillende lagen afspelen, op de voorgrond en op de achtergrond, van de natuurlijke en door de mens gemaakte bevelsstructuur van onze wereld. Inzicht in dit web waarin we verweven zijn, is misschien een antwoord op de vraag hoe we dergelijke patriarchale patronen vloeibaar kunnen maken en meer tentaculair kunnen worden in onze benadering van het leven op aarde.
Tekst geschreven door Millie Rose Dobree