“Met mijn voeten stond ik in het witte schuim van de branding, het voelde alsof er zachte zijde over mijn huid gleed. Het viel me op dat het water bij mijn voeten een roestig rode kleur had, terwijl ik boven mij in de lucht de zachtste aqua-tinten zag. Midden in de golven werd een diep turquoise opgelicht door felle glinsteringen van de zon, en wisselden brede stroken goudgroen en lavendel elkaar af, terwijl de spetterende schuimkoppen omsloegen in de branding. Tegelijk leek alles ook wel magenta en het hele wateroppervlak schitterde fenomenaal, alsof het spectrum hier extra veel kleurtinten wilde laten zien. Ik verlangde er ontzettend naar het water in te gaan en dat deed ik.”
Als Evi Vingerling beschrijft hoe het zien van de oceaan aan de kust van Californië en het intense spel van kleur en licht in het water haar raakt, geeft ze woorden aan een ervaring waarbij vormen en structuren via de emotie als het ware fysiek in haar opdoemen. Die ‘innerlijke vormen’ die zich in haar manifesteren worden rechtstreeks verbonden met de zintuiglijk waarneembare werkelijkheid. In een recente reeks schilderijen die ze laat zien in haar solo-presentatie in de galerie, wordt duidelijk dat het werk van Vingerling juist door de centrale rol voor die ‘innerlijke vorm’ persoonlijker is geworden, dat wil zeggen niet zozeer gericht op vorm en stijl als abstracte, theoretische noties, maar eerder op het lichaam als een actieve boodschapper die het proces waarin het beeld ontstaat stuurt.
Een van de werken in Me as a Mountain bestaat uit drie rozerode vormen op een ondergrond die van transparant roodbruin verloopt naar een lichtblauw, van de kleur van de woestijn naar een avondlijk, ijl blauw. De langgerekte, smalle vormen die in gulle streken op het doek gezet zijn, roepen vooral een verticale beweging op. De titel van het werk, Unballing the Fist, 2023, verwijst naar het loslaten van spierspanning: hier vormt een fysieke realiteit de basis voor het proces waarin het geschilderde beeld tot stand is gekomen. Het lichaam, gerepresenteerd in de drie abstract ogende verticale vormen, is verankerd in een open omgeving, die puur door de suggestie van de kleuren als landschap begrepen kan worden.
Het inzetten van titels om het persoonlijke aspect in het werk te onderstrepen is nieuw in het werk van Evi Vingerling. Ze verwijst in het gesprek over haar recente werk graag naar Walt Whitman, de negentiende eeuwse Amerikaanse dichter en essayist die schreef: “I celebrate myself, and sing myself, And what I assume you shall assume, For every atom belonging to me as good belongs to you.”
In Me as a Mountain probeert Evi Vingerling de vormen die ze altijd buiten zichzelf zocht, te herenigen met de innerlijke vorm. Háár innerlijke vorm zo goed als de onze: want daar dringt zich het verlangen op naar een diepe duik in deze overrompelende zee van kleurige energie.
Opening: 2 december van 17:00 uur tot en met 19:00 uur.
