Amsterdam Art werkt samen met het Eye Filmmuseum om een filmprogramma op het grote scherm te organiseren, met de beste nieuwe bewegende beelden die de kunstscene van Amsterdam te bieden heeft.
Dompel je onder in de films en videowerken van kunstenaars uit de residencies en galeries. De selectie is gemaakt door Karen Archey, curator hedendaagse kunst Stedelijk Museum Amsterdam, kunstenaar Ghita Skali en Marian Cousijn, programmeur bij Eye. Met Q&A’s.
Zondag 4 juni
14:30 Cinema 2
Programma:
Yun Choi – Where the Heart Goes_Poetry Collection – 17:15 – 2022
SYNOPSIS
Where the Heart Goes_Poetry Collection is een desoriënterende film die vermoeidheid en leegte van materiële cultuur en haar verblindende optimisme belichaamt. Yun Choi vraagt zich af over de snelle cyclus van culturele productie en recycleert haar tentoonstelling in een context en materiaal voor een veranderlijke film waarin een groep performers de geestelijke medium van het onbezette speelt. De resulterende film voert een trance-achtig ritueel op – een dramatische monoloog, spookachtig rave-feest en weemoedige zelfbevestiging – met een animistische verbeelding. Door verwijzingen naar het horror genre te laten botsen met popspiritualisme, choreografeert Choi gevoelens van desillusie die worden veroorzaakt door de druk om voortdurend te “uploaden” en “updaten”. De film is gestructureerd rond vijf gedichten geschreven door de kunstenaar; elk gedicht maakt gebruik van een woord dat overmatig wordt gebruikt in politieke retoriek, aforismen en memes in de Koreaanse taal en dient als een aanleiding voor absurd wereldopbouw. Het terugkerende motief in de film is het woord “마음: Ma-eum” (betekent “hart” of “geest”), dat herhaaldelijk wordt uitgesproken, uitgeput en ontdaan van zijn nuances en authenticiteit. Deze herhaling maakt het woord tegelijkertijd betekenisloos en begeerlijk. Choi omarmt deze storing van ogenschijnlijk onbetwistbare woorden en beelden die een rusteloos Seoul bevolken, gevangen in eeuwige vermoeidheid en leegte.
BIO
Yun Choi (1989) verzamelt beelden, woorden en gedragingen gemarkeerd door de banaliteit van Zuid-Korea en remixt ze voor haar video’s en multimedia-installaties. Door de fantastische belichaming van volkscultuur activeert haar werk een samenleving tot meervoudige wezens en manifesteert het de hedendaagse psyche. Ecstatisch en melancholisch traceert haar werk collectief geloof en dromerijen die ten grondslag liggen aan absurd sociopolitiek fenomenen. Yun Choi is momenteel resident aan de Rijksakademie van Beeldende Kunsten.
Thenjiwe Niki Nkosi – The Same Track – 04:03 – 2022
SYNOPSIS
oeschouwers en functionarissen van de Commonwealth Games, samengevoegd met beelden van economische en promotionele activiteiten in verschillende Britse koloniën en Commonwealth-landen. Door symbolische tegenstellingen van scènes uit verschillende tijdperken legt het werk zowel transformatie als stilstand door de tijd heen bloot. The Same Track vestigt de aandacht op het idee dat de Spelen, inclusief de huidige versie, betrokken is bij een voortdurend politiek project dat eeuwen in de maak is.
BIO
Nkosi werd geboren in 1980 in New York. Ze groeide op in New York, Harare en Johannesburg, waar ze nu woont. Ze behaalde haar bachelor aan Harvard University (2004) en haar master of fine arts aan de School of Visual Arts in New York (2008).
Nkosi verdeelt haar tijd tussen werk in haar studio, optredens en het verkennen van het veld van kunst als sociale praktijk. Ze presenteerde Equations for a body at rest bij East Side Projects en op openbare plaatsen in Birmingham als onderdeel van de Commonwealth Games van 2022. Haar eerste solotentoonstelling, Gymnasium, vond plaats in Stevenson, Johannesburg (2020) en haar tweede, Landings, vond plaats in Kaapstad (2022). Nkosi wordt vertegenwoordigd door galerie Stevenson Amsterdam.
Peng Zuqiang – the cyan garden – 08:05 – 2022
SYNOPSIS
The Cyan Garden onderzoekt de grenzen van het vormgeven van het verleden, dat niet kan samenkomen tot herinnering. Gedeeltelijk gefilmd op ‘Lucky’, een stopgezet zwart-wit 16mm filmlint dat bedoeld was voor militaire luchtdetectie, draait het bewegende beeld om een radiostation dat niet gedetecteerd mocht worden en een Airbnb-appartement genaamd ‘The Lover’, gerund door de vriend van de kunstenaar in hun geboorteplaats. Tussen 1969 en 1981 bevond zich een in ballingschap levende Maleisische communistische ondergrondse radio, Voice of the Malayan Revolution, in wat binnenkort een resort zal worden. Geprojecteerd op een holografisch scherm dat schaduwachtige nabeelden produceert, flakkert het werk tussen radiosignalen, flarden van archiefjingles, ruïnes van het radiostation en gechoreografeerde scènes van het Airbnb-appartement, versierd in een verzonnen ‘Zuidoost-Aziatische’ stijl.
BIO
Peng Zuqiang werkt met film, video en installaties, met aandacht voor de affectieve kwaliteiten binnen geschiedenissen, lichamen en taal. Recentelijke tentoonstellingen en screenings zijn onder andere bij Cell Project Space, E-Flux screening room, Schirn Kunsthalle Frankfurt, Times Museum, UCCA Beijing, 25FPS, IDFA, Antimatter en Open City Doc Festival. Hij heeft de Present Future Prize 2022 ontvangen, en een ‘Eervolle Vermelding’ van het Festival Film Dokumenter, Yogyakarta voor zijn eerste speelfilm, Nan (2020). Hij is een resident kunstenaar aan de Rijksakademie van beeldende kunsten en woont en werkt in Amsterdam.
Claudia Martínez Garay – Ayataki – 15:00
SYNOPSIS
De praktijk van Claudia Martínez Garay omvat schilderkunst, beeldhouwkunst, grafiek, video en locatiespecifieke installaties. Martínez Garay (geboren in 1983 in Ayacucho, Peru) is geïnteresseerd in hoe artefacten, culturele relicten en propaganda communiceren over de geschiedenis en sociaal-politieke herinnering van culturen. Meerdere interpretaties van historische figuren en artefacten worden in het werk van de kunstenaar verwerkt, waarbij institutionele narratieven en het idee van rentmeesterschap worden vervangen. De kunstenaar streeft ernaar om de persistentie van kolonialistische kaders en officiële narratieven die ons begrip van de pre-Columbiaanse culturen informeren, uit te dagen. De gefragmenteerde vormen in haar werk verwijzen naar verhalen en identiteiten die zijn verborgen door een proces van erosie, zowel metaforisch als letterlijk. Martínez Garay laat de bestaande fragmenten van verloren geschiedenissen herleven en benadrukt de verbindingen tussen datgene wat gered kan worden en voortgezet.
BIO
De praktijk van Claudia Martínez Garay omvat schilderkunst, beeldhouwkunst, grafiek, video en locatiespecifieke installaties. Martínez Garay (geboren in 1983 in Ayacucho, Peru) is geïnteresseerd in hoe artefacten, culturele relicten en propaganda communiceren over de geschiedenis en sociaal-politieke herinnering van culturen. Meerdere interpretaties van historische figuren en artefacten worden in het werk van de kunstenaar verwerkt, waarbij institutionele narratieven en het idee van rentmeesterschap worden vervangen. De kunstenaar streeft ernaar om de persistentie van kolonialistische kaders en officiële narratieven die ons begrip van de pre-Columbiaanse culturen informeren, uit te dagen. De gefragmenteerde vormen in haar werk verwijzen naar verhalen en identiteiten die zijn verborgen door een proces van erosie, zowel metaforisch als letterlijk. Martínez Garay laat de bestaande fragmenten van verloren geschiedenissen herleven en benadrukt de verbindingen tussen datgene wat gered kan worden en voortgezet.
Ayataki (2022) is een geanimeerde video- en omringend geluidsinstallatie van Claudia Martínez Garay, geproduceerd en mede-opdracht gegeven door Artpace San Antonio en het Denver Art Museum in Denver, Colorado (VS). De video-geluidsinstallatie maakte zijn debuut in “Who tells a tale adds a tail: Latin America and contemporary art” in het Denver Art Museum in juli 2022. Door middel van visuals en een samengestelde originele score, opnieuw geïnterpreteerd met een synthesizer door de kunstenaar, worden Peruaanse Andesfolkloristische muziek, Quechua-kerkmelodieën, radiotransmissies, Spaanse dialogen, droevige stemmen, panfluiten, woeste gitaren en radiocommercials propaganda vermengd om een verhaal van gedwongen ontheemding door geweld en oorlog te vertellen. De radiotoren, de autobommen en verbrande plattelandshuizen – vaak het doelwit van de terroristische groep Shining Path tijdens de interne oorlog in Peru – zijn symbolen geworden van terreur, verlies en wanhoop uit die tijd. Dit werk als geheel is een klaagzang over het Andeslandschap. Sociale kwesties en historische gebeurtenissen worden gepresenteerd in een niet-lineair verhaal, en de gemengde poëtische en formele compositie van het geluid creëert een plechtige begrafenisritme dat sonisch een rouw weerspiegelt voor degenen die de oorlog niet hebben overleefd.
Claudia Martínez Garay wordt vertegenwoordigd door galerie GRIMM, gevestigd in Amsterdam.
Vibeke Mascini – Blind Men – 11:21
SYNOPSIS
Blind Men is een film- en geluidscompositie die een intiem inzicht biedt in een steriele necropsiekamer waarin een gestrande walvis wordt gepresenteerd voor pathologisch onderzoek. Gefilmd dicht bij de huid laat het ons altijd slechts een klein fragment van het lichaam van de walvis zien door middel van een onscherp camerabeeld. De enige manier waarop de kijker tot een compleet beeld kan komen, is door de fragmenten verbeeldend samen te voegen. Hiermee roept Blind Men de gelijkenis op met de parabel uit het verhaal ‘The Blind Men and the Elephant’, waarin de grenzen van menselijke waarneming worden gedemonstreerd en de verbeelding actief wordt aangesproken.
BIO
Vibeke Mascini (1989) is een beeldend kunstenaar, schrijver en amateur-mottenkweker gevestigd in Amsterdam, NL. Haar onderzoek richt zich op historische en futuristische concepten van elektriciteit als een speculatieve levenskracht. Vaak werkt ze samen met wetenschappers, ingenieurs, ambtenaren en muziekcomponisten. Haar sculpturen, installaties, video’s en teksten streven ernaar een intiem begrip van elektriciteit over te brengen door een directe relatie met de bron te leggen. Ze is een artist in residence aan de Rijksakademie in Amsterdam 2021-2023 en werkt als docent aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag. Haar studies omvatten een korte periode aan de Design Academy Eindhoven en een BFA aan de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam. Sindsdien heeft ze zich ontwikkeld door middel van praktijk, samenwerkingen en kunstenaarsresidentieprogramma’s, waaronder: Delfina Foundation in Londen, VK; Rijksmuseum Boerhaave, NL; Fondazione Antonio Ratti, IT; Alps Art Academy, CH en Studio Galeria FKSE, HU. Haar werk is internationaal tentoongesteld. Publicaties van Mascini zijn onder andere The Dent of Walter Umenhofer (2015), Cloud Inverse (2017) en Silent Whale Letters (2023), uitgegeven door Sternberg Press. Mascini’s werk is opgenomen in internationale collecties, waaronder de MoMA Library in New York, de Bibliothèque nationale de France in Parijs, de Columbia University Library in New York en het Getty Research Centre in Los Angeles.
Hu Liwei – zhú mù nòng/The Riverside – 02:45
SYNOPSIS
“The Riverside” loopt langs de Lianxi-rivier naar het Grote Kanaal Lianshi, Zhejiang, China, waar de Liangzhu-cultuur wordt opgegraven. Het legt de rivieroever vast in enkele beelden met de techniek van in- en uitzoomen van elke afbeelding terwijl het door een spooktheater, voorouderlijke woningen die gesloopt zullen worden, een geprivatiseerde staatsfabriek en een pas gebouwde “historische stad” gaat. Met behulp van de strategie van in-camera editing wordt een nieuwe textuur gevormd terwijl stilstaande beelden worden omgezet in bewegende beelden, wat het proces weerspiegelt waarin geheugen wordt gegenereerd in de snel veranderende buitenwereld.
BIO
Hu Liwei (1994) werkt met bewegend beeld. Ze komt uit Chongqing, China, waar het het hele jaar door omgeven is door mist. Dit zorgt ervoor dat ze fantaseert over tropische eilanden, zonneschijn, strand, briesje, ijs en kokosnoot. Haar artiestennaam is Young Coconut, maar ze weet niet hoe ze moet rappen, ook bekend als Young CocoNot. Ze zoekt betrokkenheid bij de gemeenschap om het individuele en collectieve geheugen van “thuis, geboortestad en vaderland” in een diaspora te verkennen. Ze streeft ernaar om het heden te observeren en te manipuleren om het onzichtbare verleden weer zichtbaar te maken. Hu Liwei is momenteel resident aan de Rijksakademie van Beeldende Kunsten.
