Galerie Bart presenteert met trots de duotentoonstelling Rambling In Arcadia van Lawrence James Bailey en Sjaak Kooij. Lawrence zoekt zo veel mogelijk zijn eigen paradijs op, de natuur buiten de stad, waar hij op zichzelf aangewezen is en met zichzelf geconfronteerd wordt. Hij gebruikt zijn ervaringen samen met fotografische studies om de transformatie die hij ondergaat, denkbeeldig maar letterlijk toe te passen op de portretten die hij maakt van zijn vrienden. De schilderijen van Sjaak zijn taferelen die je zowel in het lusthof van de klassieken als in een koortsdroom zou kunnen tegenkomen. In zijn zelfportret vertolkt Sjaak de rol van Pan en stelt hij je voor aan zijn Arcadië, een poëtische maar onbestemde plek.
Altijd tekende en borduurde Lawrence James Bailey (1976, VK) niemandslandschappen, de randen van de natuur. Maar voor deze expositie koos hij een nieuwe richting. De mensen, die hij voorheen alleen suggestief kenbaar maakte door wat zij achterlieten, vormen nu juist expliciet het onderwerp. Lawrence heeft zijn textielkunstwerken met een naaimachine geborduurd, waarbij hij het apparaat gebruikt als een tattoeëernaald, constant snel heen en weer bewegend om lijnen te verdikken en kleurvlakken in te vullen. Ter voorbereiding trok hij verscheidende malen het Amsterdamse achterland in, waar hij zich in isolement een andere Lawrence voelt dan zijn stadse zelf. Deze persoonlijke verandering vertaalde hij naar portretten die hij van zijn vrienden en kennissen maakt. Daarom beeldt hij ze niet af zoals ze eruitzien, maar als een personificatie van een religieus of fabelachtig figuur en vaak achter een soort masker. De personen worden zo getransformeerd of transformeren zichzelf. Deze transformatie is volgens Lawrence de crux van het alleen zijn in de natuur. Ben je nog dezelfde persoon in deze andere, ‘natuurlijkere’ omgeving?
Het schilderen van portretten is Sjaak Kooij (1982, NL) allerminst vreemd. Maar ook hij is een ander pad ingeslagen. Hij refereert in de serie Amongst Gods and Ghosts aanmythische personen, bekende historische figuren en de onzichtbare mensen op straat. Hij vermengt het klassieke met straatmuzikanten, verkopers en daklozen door kleine verwijzingen, subtiele elementen en zelfbedachte iconografische attributen toe te kennen aan zijn onderwerpen. Sjaak leidt je over het doek door te spelen met kleuren en focus. De scherp uitgewerkte gezichtsuitdrukkingen en blikken die zich afzetten tegen de schetsmatige achtergrond, zorgen ervoor dat je je verdiept in de karakters en je voorstelt hoe zij zich voelen. Door niet alleen met olieverf te werken maar met intense acrylkleuren neonaccenten in de duistere omgeving te leggen, zorgt Sjaak dat hier en daar dieren en gestalten van het doek afspringen. Door de personages met elk hun verwijzingen in schemerige en dromerige decors te plaatsen, schept hij de voorwaarden voor nieuwe tijdloze verhalen, klaar om door een moderne Theocritus of Homerus verteld te worden.
