Het Stedelijk presenteert in de grote IMC zaal op de eerste verdieping, ook wel bekend als de erezaal, een groot werk van Özgür Kar. Het werk van Özgür Kar (1992) reflecteert op de hedendaagse menselijke conditie, met een focus op de stimuli die we via massa- en sociale media ontvangen en de invloed van deze bronnen op ons zelfbeeld. At the end of the day is de eerste solo presentatie van Kars werk in Nederland in een institutionele context.
Een pratend poppetje zit gevangen in een flatscreen-monitor tegenover een gigantische speakerset aan een zwart frame. In een 15 minuten durende loop mompelt deze naakte, knielende figuur gemoedelijk tegen zichzelf, wat de bezoeker een blik op zijn innerlijke wereld biedt. Het kil-technologische uiterlijk van de installatie lijkt in tegenstrijd met zijn intieme, introspectieve monoloog. ‘At the end of the day,’ zo stelt hij in een absurdistische peptalk, ‘I’ll just be myself, and I’ll come out on top, just be yourself, be real to yourself.’ Het werk ontleent zulk taalgebruik aan sociale mediaplatforms zoals Instagram, en speelt met de retoriek van zelfverwezenlijking in content die gebruikers daar creëren en gretig consumeren. Verhalen over doorzettingskracht, zoals ook te vinden zijn in bijvoorbeeld reality-televisie, tonen zelfverzekerde type A-persoonlijkheden om ambitie in hun publiek aan te wakkeren – ambities zoals het verbeteren van je uiterlijk, huishouden of professionele status.
Het werk van Kar wijst in de richting van een wederzijds begrip van kwetsbaarheid, met de suggestie dat fragiliteit en geconflicteerde gevoelens tot in zekere mate universele ervaringen kunnen zijn.
