“Ik ben bijzonder geïnteresseerd in de figuur van de menselijke wezen en ik houd mij bezig met beeldende objecten die altijd conclusies geven over menselijke activiteit. Mijn werk is fragmentarisch en suggereert in het beste geval een tijdelijke volgorde, een beweging.”
Johannes Daniel is een Duitse kunstenaar die in Leipzig woont en grote grafische schilderijen creëert die gefragmenteerde menselijke figuren afbeelden. Hij schildert dromerige vloeibare werelden door middel van vloeiende lijnen en pastelkleuren die worden contrasted met hardere graffiti en stedelijke esthetiek.
Daniels artistieke proces houdt het collageren van tekeningen, teksten en foto’s in. Hij bereikt een gelaagd effect door een unieke interactie van schilderen en digitale manipulatie. Hij fotografeert zijn werk gedurende het schilderproces en legt de beelden vervolgens digitaal over om zijn volgende stappen zorgvuldig te plannen. Dit wederzijdse proces tussen schilderen en digitale collage stelt hem in staat zijn stukken te verfijnen en te laten evolueren, waardoor een harmonieuze mix van het digitale en het tastbare ontstaat.
Daniels werk wordt beïnvloed door zijn uitgebreide archief van verzameld materiaal, waaronder songteksten, poëzie, tijdschriften, mode, foto’s en muziekvideo’s. Deze diverse reeks van invloeden geeft zijn werk een hedendaagse en veelzijdige uitstraling. Daniels proces is diep verweven met zijn dagelijkse visuele ervaringen, zowel in de digitale als in de echte wereld. Door elementen van verschillende bronnen die hij dagelijks tegenkomt te integreren, construeert hij kunstwerken die rijk zijn aan context en modern van gevoel. Zo is zijn werk niet alleen een reflectie van zijn creatieve proces, maar ook een commentaar op de veelzijdige aard van de hedendaagse visuele cultuur.
In zijn nieuwste tentoonstelling, “Platinum Tears,” onderzoekt Daniel de voorwaarden van de ‘mannelijke blik’ door middel van zijn gefragmenteerde figuren. Zijn composities nodigen de kijkers uit om de cultureel ingebedde objectivering in de media te herkennen en te overdenken. Door het creëren van figuren die mannelijke en vrouwelijke hybriden zijn, verstoort hij traditionele kijkconventies. Deze hybride figuren dagen de perceptie van de kijker uit en stimuleren een meer genuanceerd begrip van identiteit en representatie. Met deze benadering bekritiseert Daniel niet alleen de ‘mannelijke blik’, maar opent hij ook nieuwe mogelijkheden voor hoe we beelden waarnemen en ermee omgaan.
