Twintig jaar lang ondergedompeld in een tranceachtige obsessie, heeft het werk van Johan Tahon (1965, België) altijd een grens gekend tussen ambacht en bezwering, honger en hogere roeping. Tahon heeft zijn leven en zijn omgeving verfijnd tot een smeltkroes waaruit hij werken oproept die alle krachten dragen van het hiernamaals waartoe hij toegang lijkt te hebben. Een dorst naar begrip drijft hem ertoe steeds terug te keren naar zijn onderbewustzijn, een noodzaak om een toevluchtsoord te creëren waarin hij zich kan terugtrekken en kan onderzoeken wat hem drijft, onopgemerkt voor anderen en hemzelf. Zijn sculpturen stralen een diepe zwaartekracht en krachtige materialiteit uit, tegelijkertijd torenhoog en tastbaar.
Lees de volledige tentoonstellingstekst hier (Engelstalig).
