←

→

De afgelopen dagen heb ik op verschillende subreddits gekeken waar mensen hun “hauls” of aankomende “hauls” delen van reproducties die ze gaan aanschaffen. Het proces is vrij complex om sommige van deze replica’s van Prada, LV of Gucci te kopiëren, maar na het lezen van verschillende FAQ kan ik het in een paar eenvoudige stappen samenvatten: je kiest wat je mooi vindt, je vraagt om foto’s, je doet een QC (Quality Check) met andere leden van je subreddit en dan bestel je het, nadat een paar gebruikers GL (Green Light) hebben gezegd.

Dit proces van kijken naar tonnen foto’s van schoenen, tassen, jassen of riemen deed me denken aan datzelfde proces dat soms gaat als je online kunst bekijkt. Je gaat naar een van die vele online websites voor galeries om hun tentoonstellingen te delen en scrolt door tonnen foto’s. Of misschien wil je een werk kopen en krijg je een pdf, wat close ups en misschien zelfs een video, van dichtbij, zodat je de textuur kunt zien. En meestal is dat ook zo, want de kunstwereld is hyper globaal geworden en we functioneren met deze beelden als de waarheid, dus je moet wel geloven.

Toen ik over deze tentoonstelling nadacht, dacht ik aan de speciale materialiteit van elk van de kunstenaars, en hoe ik daar een tentoonstelling omheen kon maken. Materialiteit is heel moeilijk te vertalen in foto’s, vooral wanneer die meestal professioneel zijn, dat wil zeggen neutraal. Meestal moet je geloven, proberen het proces te begrijpen aan de hand van de materiaallijst of door goed naar het werk te kijken, maar er zit altijd iets speciaals in, iets mysterieus.

De hier gepresenteerde werken hebben een vreemd materieel gevoel. Bij sommige kunstenaars staat dit centraal, bij anderen is het secundair. In ieder geval is het er nog steeds. Ik nodig u uit om stil te staan bij de vele texturen en effecten die zich in uw ogen en hoofd afspelen bij het bekijken van deze werken, van het hoe is het gemaakt tot het wat betekent het of hoe concentreer je je op één onderdeel.