Openingsreceptie:
Vrijdag, 12 Januari 2024
in aanwezigheid van de kunstenaar
17.00 – 19.00 uur
Gratis
GRIMM is verheugd een solotentoonstelling aan te kondigen met nieuw werk van Tommy Harrison (1996, Stockport, UK). Dit is de tweede solotentoonstelling van de kunstenaar bij de galerie, na Tone Cluster bij GRIMM, New York, NY (VS) in 2023.
Double Bind representeert een soort thuiskomen voor Harrison. Na te zijn opgeleid in de Midlands als landschapsarchitect, een vaardigheid die te herkennen is in zijn geometrische en ordelijke ruimtelijke indeling, verhuisde Harrison naar Amsterdam om te werken bij een architectenbureau. Voordat hij kunstenaar werd, zwierf Harrison een jaar lang door de stad, spookachtig verlicht door de straatlantaarns langs de grachten. Zijn toevlucht vond hij in openbare musea, vooral in het depot van meesterwerken uit de Gouden Eeuw in het Rijksmuseum – vooral voor de stillevens – en in de collectie van Parijs Expressionisme in het Stedelijk Museum. Het schilderij dat de grootste indruk op hem maakte, was Chaïm Soutine’s Le Boeuf (ca. 1925), één van een serie van negen doeken van de Wit-Russisch-Joodse kunstenaar, die in kwiksulfide rood vlees en vet afbeelden, gevild en opengesneden zodat men naar binnen kan gluren.
Harrisons schilderijen zijn vaak vlezig en soms bloederig, en wijzen op de toestand van het leven na de dood. Hij schuwt nooit om zijn onderwerp van dichtbij te benaderen, of het nu voor zijn neus staat of diep geworteld is in de kunstgeschiedenis. Hij ruikt en begrijpt precies wat het is, voordat hij zijn onderwerpen transformeert buiten de gebruikelijke context waarin we ze begrijpen. ‘Het object, of het nu een hert, een gootsteen of een stopcontact is,’ zei Harrison, ‘stelt eisen aan mij als kunstenaar’. Zijn composities stellen ook eisen aan ons. Zo voelt de titel van deze tentoonstelling, Double Bind, toepasselijk wanneer we geconfronteerd worden met twee onverenigbare eisen of keuzes. Harrison’s schilderijen houden ons in een houdgreep, een dubbele verbintenis tussen het echte en het surreële, het alledaagse en het diepzinnige, en tussen het leven en de dood zelf.
In Harrisons drieluik Web (2023) is de compositie van het geslachte hert, omhooggehouden door een van zijn hoeven, met de buik opengesneden en de nek verfrommeld op de tafel, geleend van een schilderij van Frans Snyders uit 1612, bewaard in het Muzeum Sztuki w Łodzi in Polen. In Harrisons interpretatie staat het hert niet tussen de objecten van het memento mori, zoals in het klassieke Nederlandse stilleven, maar tussen plantenpotten, droogstenen muren en opgestapelde stokken, gearrangeerd als een brandstapel voor heksenverbrandingen.
Veel van de nieuwe schilderijen tonen locaties van naderende of recente verwoesting, waarbij hij landschappen creëert die geïnspireerd zijn op het interieur van zijn industriële studio, nu echter getransformeerd tot puin. Tussen de ruïnes wijzen handen ons de weg als onstoffelijke heiligen, niet gevangen onder de puinhopen maar veeleer de weg wijzend voorbij het graf.
Harrison, een nog jonge maar talentvolle schilder, ontdekte pas na zijn tijd in Amsterdam zijn roeping, toen hij, net als Titiaan, doeken over stoelen draperend, minutieus plooien, vouwen en groeven begon te schilderen. Hij is reeds een meester in het organiseren van verf. Net als een architect ontvouwt Harrison zijn composities in kwarten, derden en helften met een opmerkelijk gevoel voor diepte; veel schilderijen slagen erin een frontaal perspectief aan te nemen dat Fra Angelico schuin doet lijken. Maar als een magiër kan Harrison het onverwachte en onmogelijke – de ogenschijnlijk levenloze – tot leven wekken voor onze ogen in de alledaagse wereld. Harrison is boven alles een rigoureus colorist, een Colour Field schilder in het tijdperk van de perfecte digitale kleurcorrecties, die zichzelf beschrijft als een ‘formalistische abstracte schilder gevangen in het lichaam van een figuratieve realist’.
Harrison maakt deel uit van een hechte groep hedendaagse schilders in Groot-Brittannië, die het genre van het hyperrealistisch schilderen hebben opgepakt en opnieuw hebben gekaderd door een vergrootglas van het vreemde, verontrustende en ongerijmde. Het is dan ook geen toeval dat Harrison een gefragmenteerd portret van de romanschrijver Franz Kafka toont, die het meest opduikt in deze doeken, en vrij letterlijk in de fragmentarische potpourri van het schilderij Double Bind (2023). Harrison deelt Kafka’s opmerkelijke vermogen om de realiteit te vatten of onze diepste angsten treffend weer te geven, en deze vervolgens te presenteren in de meest fantastische en surrealistische settings. Zijn schilderijen lijken wellicht op het oppervlak weinig te onthullen over de werkelijke texturen van ons leven, maar toch nodigen ze ons uit om dichterbij te komen en onthullen ze veel over datgene waar we vaak voor terugdeinzen.
– Matthew James Holman, 2023
Over de kunstenaar
Tommy Harrison studeerde onlangs af met een MFA in schilderen aan de Manchester School of Art (2021-23), waarvoor hij in 2020 de Haworth Trust Painting Scholarship ontving. Recente tentoonstellingen zijn: Frozen Mid-Melt, Pipeline Contemporary, London (UK); Tone Cluster, GRIMM, New York, NY (US); Centre of the Periphery, Pipeline Contemporary, London (UK); The Belly and the Guts, Alice Amati, London (UK); Divinity, Islington Mill, Salford (UK); Nothing has changed, Everything has changed, Elysium Gallery, Swansea (UK); High Humanity, Chapelle de l’Humanité, Paris (FR) and Bankley Open, Bankley Gallery, Manchester (UK).
