L’Heure Bleue – op dit vluchtige uur tussen dag en nacht, wanneer de lucht een lumineus, eindeloos blauw kleurt kun je je afvragen: ‘Wat zie ik eigenlijk?’ Het is een schemergebied waar werkelijkheid en droom in elkaar overvloeien. In het Japans heet dit moment tasogare-doki – ‘de tijd waarin men niet langer helder kan zien wat voor hen staat.’
Cupido voelt zich aangetrokken tot deze overgangen – op de drempel van licht en schaduw, tussen lichaam en natuur, waar alles met elkaar verbonden is – evenals tot het Japanse concept van mono no aware, de schoonheid van het vergankelijke. Zijn figuren zijn stil in gedachten verzonken bij de zee, gehuld in bloesems, of staan in contrast met de maan.
Een van de werken in de tentoonstelling is een grootse uitvoering van Cupido’s terugkerende ideogram Moon over Fuji, dat zijn voortdurende dialoog met Japan weerspiegelt. Deze zomer keerde hij er opnieuw naar terug. Mount Fuji liet zich aanvankelijk niet zien – vaak gehuld in schemering of mist, wat zijn mystiek en schoonheid alleen maar versterkt. Zo wordt de berg een plek waar men zich, zoals Cupido verwoordt, ‘alleen maar volledig aan kan overgeven.’
Het blauwe uur is een metafoor – een moment waarop intuïtie de weg wijst en niets vastligt. Een tussenpoos voor contemplatie, zachtheid en kwetsbaarheid. Deze sfeer wordt versterkt door Cupido’s gebruik van met de hand gemaakt Japans papier – essentieel in zijn werk vanwege de tactiele kwaliteit en de manier waarop pigment in de vezels trekt. Beeld en papier worden één.
Bildhalle wordt zo een ruimte voor stille ervaring – of een plek om je te laten meevoeren door Cupido’s speelse, poëtische interpretaties, geboren in het blauwe uur.
