GRIMM kondigt met trots de nieuwe tentoonstelling aan van Hettie Inniss, te zien in de galerie in Amsterdam van 24 oktober to 6 december, 2025. Dit is de eerste solotentoonstelling van de kunstenaar in Amsterdam (NL).
In haar werken lijken schaduwen en contouren zich te ontwikkelen tot bomen of organische structuren, waardoor een dromerige voorstelling zichtbaar wordt. Het is een wereld waarin de natuur langzaam de leiding neemt en de ruimte zelf een verhaal lijkt te fluisteren. Met felle kleuren en gelaagde structuren maakt Inniss herinneringen bijna tastbaar; ze vangt de sensatie van beelden en licht die we normaal alleen in onze verbeelding of achter gesloten ogen ervaren, en geeft die een fysieke aanwezigheid op het doek. Daarbij laat ze zich inspireren door de ideeën van schrijver Jorge Luis Borges, vooral uit zijn verhaal The Library of Babel (1941), waarin een oneindige bibliotheek symbool staat voor alle gedachten en dromen van de mens.
Een terugkerend beeld in de tentoonstelling is het treinstation. Inniss is gefascineerd door deze plek van wachten en voorbijgaan. Het station is een ruimte die je alleen doorkruist, en juist daardoor krijgt het allerlei nieuwe lagen van betekenis en herinnering. Vaak vloeien in haar schilderijen de metalen bogen van het station samen met de takken van bomen – het vaste en het veranderlijke raken met elkaar verstrengeld. Deze vormen doen soms denken aan aders of bloedvaten. Door haar werk heen schildert Inniss het menselijk lichaam, zonder letterlijk een figuur weer te geven, ze vangt een aanwezigheid of energie zonder fysieke vorm.
Haar kenmerkende kleurgebruik is intens en levendig. Ze combineert verf met korrelige, zandachtige structuren en sterke lijnen van oliepastel. Ze werkt aan meerdere schilderijen tegelijk, waardoor bepaalde motieven in verschillende doeken terugkeren, elk met een eigen netwerk van herinneringen. Zo duikt haar familiekeuken, een andere plek van wachten, soms op als betegelde vloer of als raster dat de hele kamer toont, alsof het zich afspeelt in een droom.
Een belangrijke inspiratiebron voor deze werken is ook Toni Morrisons roman Song of Solomon (1977). Inniss zegt dat het lezen van dat boek “voelt zoals ik schilder”. Net als Morrison gebruikt zij elementen van magisch realisme: het samensmelten van het herkenbare en het dromerige, zoals herinneringen dat ook doen. Inniss onderzoekt hoe verlies ons geheugen en onze zintuigen beïnvloedt, hoe het verlangen oproept naar wat er niet meer is. Herinneringen kunnen troostend zijn omdat ze vertrouwd voelen, maar ze horen ook bij het verleden, en dat moet je uiteindelijk loslaten. Zo worden de plekken van herinnering ook plekken van verandering en groei.
